NOITES CRARAS, DE AROMAS E LÚA,/ DENDE ENTÓN ¡QUÉ TRISTEZA EN VÓS HAI!...

Manuel Curros Enríquez

(Celanova, 15 de septiembre de 1851-La Habana, 7 de marzo de 1908). ​Poeta español en lengua gallega representante del periodo histórico-literario denominado Rexurdimento en la literatura gallega. Su obra se caracteriza por su hondo contenido social.

CANTIGA

No xardín unha noite sentada

ó refrexo do branco luar,

unha nena choraba sin trégolas

os desdéns dun ingrato galán.

I a coitada entre queixas decía:

“Xa no mundo non teño a ninguén,

vou morrer e non ven os meus ollos

os olliños do meu doce ben”.

Os seus ecos de malenconía

camiñaban na alas do vento,

i o lamento

repetía:

“Vou morrer e non ven ó meu ben!”

Lonxe dela, de pé sobre a popa

dun aleve negreiro vapor,

emigrado, camiño de América

vai o probe, infelís amador.

I ó mirar as xentís anduriñas

cara a terra que deixa cruzar:

“Quen pudera dar volta _pensaba_,

quen pudera convosco voar!…”

Mais as aves i o buque fuxían

sin ouír seus amargos lamentos;

sólo os ventos

repetían:

“¡Quen pudera convosco voar!”

Noites craras, de aromas e lúa,

desde entón ¡que tristeza en vós hai

prós que viron chorar unha nena,

prós que viron un barco marchar!…

Dun amor celestial, verdadeiro,

quedou sólo, de bágoas a proba,

unha cova

nun outeiro

i on cadavre no fondo do mar

DdA, XX/5580