EL PODER, POR LEÓN TOLSTOI

David M. Rivas

Ordenando la biblioteca: "El poder", de Leo Tolstoi. Esti llibru ye una verdadera ayalga de la editorial Tiempos Nuevos, propiedá de los anarquistes de Toulouse. Trátase de una selleición de testos del gran lliteratu rusu que nun tien fecha, anque yo calculo que debe ser de finales de los años cuarenta del XX, tres o cuatro años dempués d'acabada la guerra mundial. Tampoco sabemos quién fixera la selleición. Yera mui normal ente los anarcosindicalistes esiliaos nun firmar lo que nun yera mui claramente individual, lo que diz d'ellos muncho y bien, pero que, agora, torga facer un analís historiográficu más precisu del movimientu. Tolstoi ye un home mui atormentáu filosóficamente, que va del lliberalismu al socialismu, dempués a una relixón conforme a la visión ortodoxa rusa y pa terminar nel pacifismu y nel naturalismu. Nun teo claro que se definiera nunca como anarquista, pero de los suyos lu consideraron siempres los anarquistes. De fechu, Kropotkin, autor del artículu "anarchisme" na "Encyclopaedia Britannica", cítalu como ideólogu na edición de 1911. Tolstói arremete contra la ilesia y l'estáu, nuna aproximación asemeyada a la que fae Bakunin. Pa Tolstoi la ilesia institucionaliza la conciliación ente la violencia y la relixón, mientres que l'estáu ye una cadarma que val namás que pa oprimir a la población pal beneficiu d'unos pocos. Tolstoi comparte munches de les posiciones de los grandes revolucionarios rusos d'entóncenes, pero presenta una peculiaridá única. Nun sigue la dialéctica hegeliana de Bakunin, nin el positivismu naturalista de Kropotkin, nin ye un nihilista como tantos, incluendo al mesmu Dostoyevski. Elli ye un cristianu que piensa que la verdá ta nel "sermón de la montaña", nes pallabres d'un Cristo traicionáu poles ilesies. Y, conforme a eso, piensa que la non violencia y'l pacifismu son les armes de la única revolución posible. Asina lu ve Kropotkin, que nun ye un pacifista anque fora pacíficu, cuandu lu inclui na enciclopedia.

DdA, XVII/5.270